— Ողջունում եմ Ձեզ Պարոն Վիլյամ, ի՞նչպես եք:
-Ողջույն, լավ:
— Ես Ձեր խորհուրդի կարիքը ունեմ: Ի՞նչպես ապրեմ իմ կյանքի ժամերը:
— Կյանքիդ ժամերն ապրիր այնպե՛ս, որ այդ քաղցր ժամերին ո՛չ քեզ, ո՛չ էլ կողքիդ ապրողներին չդիպչեն ապականությունն ու մահը: Ամենուրեք փնտրիր բարի՛ն ու հենց հայտնաբերես, հանի՛ր լույս աշխարհ իր թաքստոցից, թող բարությունը լինի անկաշկանդ ու չամաչի ինքն իրենից: Աչքի լույսի պես պահի՛ր, փայփայի՛ր մարդկայնության ամենաչնչին նշույլներն անգամ, քանի որ դա է ընդդիմանում մահվանը, թեև այն
անցավոր է:
— Օ՜օ, ինչ երկար խորհուրդ է: Շնորհակալություն: Վիլյամ Սարոյան, իսկ կարելի է մարդկանց ենթարկել մեզ և մենք էլ ենթարկվենք նրանց:
— Ոչ մեկին մի՛ ենթարկվիր, բայց և ոչ մեկին էլ քեզ մի՛ ենթարկիր: Հիշի՛ր, որ ամեն մարդ քո նմանակն է: Ամեն մեկի մեղքը նաև քո մեղքն է, և բոլոր անմեղներն իրենց անմեղությունը կիսում են քեզ հետ:
— Լավ, իսկ ինչպես վարվեմ չարիքի ու անազնվության հետ:
—Արհամարի՛ր չարիքն ու անազնվությունը, բայց ոչ չար ու անազնիվ մարդկանց. հասկացի՛ր սա: Մի՛ ամաչիր բարի ու քնքուշ լինել:
— Պարոն Վիլյամ, այս հարցազրույցի ընթացքում ես շատ բան սովորեցի: Ձեր խորհուրդների վրա ուզում եմ իմ խորուրդն էլ ավելանեմ Ձեզ:
-Այո, ավելացրու:
-Կյանքիդ ժամերն ապրիր այնպե՛ս, որ քեզ բաժին ընկած ժամերին չավելացնես աշխարհի վիշտն ու տառապանքը, այլ ժպիտով ընդունես նրա անսահման լույսն ու խորհուրդը: